Marijcke vertelt verhalen in de Verteltuin

Er was eens, lang geleden, in een land hier ver vandaan, een wondertuin waar herinneringen veranderen in verhalen, en de vertellingen weer herinneringen worden. Hoewel, die tuin is hier niet ver vandaan, maar gewoon in Hem. En lang geleden is ook niet waar, de tuin bestaat in het hier en nu. ‘Voorlezen is heerlijk, waarom zou dat alleen voor kinderen zijn?’, vindt Marijcke Faas van de Verteltuin.

De kiem voor de Verteltuin werd gezaaid in de jeugd van Marijcke. ‘Ik herinner me dat ik werd voorgelezen, vroeger, als klein meisje. Een beeld van een bolderkar, een mannetje en de maan, meer weet ik niet van het verhaal. Maar het gevoel dat het voorlezen me gaf, staat me helder voor de geest. Ik voelde me gelukkig en geborgen, het voorlezen gaf me een gevoel van veiligheid. Zo ontstond het idee voor de Verteltuin: een plek waar volwassenen mooie verhalen krijgen voorgelezen.’

Voor grote mensen

Marijcke moest tegen de nodige vooroordelen opboksen toen ze het idee voor haar tuin ging delen. ‘Voorlezen? Dat is toch voor kleine kinderen? Maar mijn voorleesvoorstellingen zijn echt bedoeld voor grote mensen. Het is heerlijk om te worden voorgelezen, en waarom mogen alleen kinderen ervan genieten?’

Toegegeven: een vertelvoorstelling begint vaak met een kinderverhaal. Iets eenvoudigs, om er even in te komen. ‘Veel kinderverhalen zijn helemaal niet kinderachtig. Ik lees graag het verhaal voor van de uil die tranenthee gaat trekken. Dat verhaal vertelt me dat je een tijd verdrietig kunt zijn, maar dat je er ook voor kunt kiezen om daarna niet meer verdrietig te zijn.’ Daarna komen korte verhalen van Herman Pieter de Boer, Annie MG Schmidt of Guy de Maupassant aan de beurt, of andere schrijvers, afhankelijk van het publiek. Intuïtief weet Marijcke altijd de juiste verhalen uit te kiezen.

Natuur barst uit elkaar

De Verteltuin zit in een prachtige ronde kas, in een groot park achter het woonhuis van Marijcke, aan de Hemmerbuurt. De kersenboom bloeit, de walnotenboom bot uit, en bij het watertje gaan misschien ijsvogels broeden of jagen: de natuur barst er zo’n beetje uit z’n voegen. Het onderhoud van die anderhalve hectare natuur wordt helemaal gedaan door Marijcke, met behulp van vrijwilligers. Zo zijn de bestuursleden van de stichting vrijwilligers, net als de mensen die helpen bij het onderhoud van het park. ‘Door kleine subsidiepotjes en een initiatief als NLdoet kan ik toch af en toe planten kopen, of materialen om klussen in het park uit te voeren. Er is hier altijd van alles te doen. Nu zijn de hoge ramen van de kas toe aan een schoonmaakbeurt, maar dat kan ik niet alleen. Iemand moet de ladder even vasthouden, of erop durven balanceren!’

Stille tuin

Door de corona-maatregelen was het stil in de tuin, maar daar komt snel verandering in. ‘In mei kan ik weer op kleine schaal voorstellingen geven.’ Goed nieuws, want Marijcke heeft de mensen gemist. ‘Zo’n stille periode brengt van alles, maar ik ben blij als ik weer mijn verhalen en mijn verteltuin kan delen met mensen.’